Εφ. Συν / ΑΠΟΨΕΙΣ
6 Αυγούστου 2015
Της Αθηνάς Βορρίση*
Αν πρέπει να σκεφτώ μια φράση για να κλείσει αυτή η χρονιά στη λέσχη μας (1), αυτή είναι: «Ανθίζουμε μέσα από την περιφρόνηση». Για τις δράσεις μας δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ, δεν ζητήσαμε, αλλά και δεν μας προτάθηκε καμιά βοήθεια.
Επισκέψεις σε μουσεία, διασύνδεση του προγράμματός μας με άλλο σχολείο και άλλες δράσεις έγιναν με έξοδα των παιδιών, η μετακίνηση πραγματοποιήθηκε, όποτε χρειάστηκε, με το μετρό. Τα παιδιά μας, οι μαθητές μας, γιατί έτσι τα βλέπουμε –είναι τα παιδιά που έχουμε στο «δεύτερο σπίτι μας»: το σχολείο-, ήρθαν, συμμετείχαν, άκουσαν, δημιούργησαν και ευχαριστήθηκαν...
Στο τέλος της ώρας κάθε φορά δεν ήθελαν να φύγουν από κοντά μας... και όλο ρωτούσαν κάτι, και όλο μάς «ξεφούρνιζαν» θέματα που τους απασχολούσαν, οικογενειακά, προσωπικά και διάφορα άλλα, όπως για τα μαθήματά τους, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Τι διαπιστώνει κανείς μέσα από αυτή την επικοινωνία; Είναι απλό! Δεν έχουν πού να απευθυνθούν, ψάχνουν «ευήκοα ώτα», θέλουν να ανοίξουν την καρδιά τους, αλλά ποιος να τους ακούσει; Οι γονείς βιώνουν τα προβλήματα της εποχής μας. Πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι, κι όσοι έχουν ακόμη τη δουλειά τους, κάποια χρήματα ή κατάφεραν να σώσουν το σπίτι ή ό,τι απέμεινε από την περιουσία τους (οι περισσότεροι από αυτούς υπήρξαν ευκατάστατοι) απώλεσαν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια αυτοί και τα παιδιά τους.
Tώρα βρίσκονται στο κενό. Κάποιοι από τους γονείς αποφάσισαν να ζήσουν χωριστά ο ένας από τον άλλο και τα παιδιά τους, είτε τα έχουν όλα είτε τίποτα, μένουν στη μοναξιά τους.
«Σπίτια τεράστια γεμάτα θλίψη, που κλείνουν μέσα τους ψυχές δυστυχισμένες», είχε αναφέρει κάποιος συνάδελφος δύο χρόνια πριν, όταν για πρώτη χρονιά βρέθηκα να εργάζομαι στην αστική αυτή περιοχή της Αθήνας.
Από την άλλη πλευρά άκουγα «παιδιά κακομαθημένα», «τα έχουν όλα», «απαιτούν το άριστα», «παρακολουθούν και φροντιστήρια», «κάνουν και ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι», αυτά άκουγα από όσους εργάζονταν χρόνια στην περιοχή. Τώρα, όμως, η κρίση έχει χτυπήσει την πόρτα μας, η αστική τάξη πλήττεται (2), η Ελλάδα υποφέρει, ζει γονατισμένη εδώ και πέντε χρόνια...
Μια μέρα η «Σακίρα», αυτό είναι τα παρατσούκλι της καθηγήτριας που έχει σγουρά ξανθά μαλλιά σαν τη γνωστή τραγουδίστρια, ρώτησε έναν μαθητή: «Γιατί, παιδί μου, κλαις;»
«Κυρία, πονάει το στομάχι μου».
«Εφαγες, παιδί μου, πρωινό;», ρώτησε με αφέλεια. «Οχι, κυρία», απάντησε ο μικρός.
«Γιατί, παιδί μου; Δεν ξέρεις ότι δεν φεύγουμε από το σπίτι μας με άδειο στομάχι το πρωί; Γι’ αυτό πονάει τώρα η κοιλιά σου!» είπε εκνευρισμένη η καθηγήτρια, που τον έβλεπε τις τελευταίες βδομάδες να γκρινιάζει με τον ίδιο τρόπο.
«Δεν είχε τίποτα στο ψυγείο...», απάντησε ο μαθητής που φορούσε ακριβή μπλούζα, γνωστής εταιρείας, Levi’s παντελόνι και τα πιο σύγχρονα αθλητικά παπούτσια, λίγο φθαρμένα όμως. Και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, γιατί αναγκάστηκε να μιλήσει μπροστά στους συμμαθητές του.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι το παιδί που ζει σε μια σύγχρονη μεζονέτα κοντά στο σχολείο μας, που φοράει ακριβά ρούχα και έρχεται κάθε πρωί νωρίς, αλλά λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, ενώ αναδύεται η μυρωδιά από το ψήσιμο του φαγητού στο κυλικείο, αρχίζει να κλαίει μονάχο του προσπαθώντας να κρύψει το κλάμα του στην τάξη, κλαίει, γιατί πεινάει, πεινάει και πονάει...
Δεν βρίσκει τίποτα στο ψυγείο του για να φάει πριν έρθει στο σχολείο.
Με πείσμα για ό,τι μας συμβαίνει, με δύναμη γιατί ξέρουμε, με ελπίδα γιατί ζούμε κάνουμε όλα αυτά που έχουν στόχο να μας στερήσουν.
Γι’ αυτό ανθίζουμε...
Ανθίσαμε λοιπόν και φέτος γιατί γνωρίζουμε (3)... και θα ανθίζουμε... όσο γνωρίζουμε!
Γνωρίστε για να ανθίσουμε... να ζήσουμε, να υπάρξουμε στο μέλλον!
A.B.
1. Στο σχολείο μας λειτουργούμε πολιτιστικό πρόγραμμα με δύο άξονες: βιβλιοπαρουσιάσεις και εκφραστική ανάγνωση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουμε διάφορες δράσεις, π.χ. έκθεση βιβλίου κ.ά. Οι δράσεις και η λειτουργία των προγραμμάτων αποτελούν τη Λέσχη Ανάγνωσης, τη λέσχη μας, η οποία λειτουργεί μία φορά την εβδομάδα με μαθητές που επιλέγουν να έρχονται επειδή το θέλουν εκτός ωρών διδασκαλίας.
2. Αρρωσταίνω να σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει σε άλλες γειτονιές της Αθήνας ή της χώρας γενικά.
3. Γνωρίζω σημαίνει μαθαίνω για να ξέρω, να έχω γνώση γι’ αυτό που συμβαίνει.
(Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. )
.
